عاقبت چون شعله خاکستر به فرق ما نشست

درد صهبا پنبه گشت و بر سر مینا نشست

بی توام گرد ضعیفی بس که بر اعضا نشست

ناله ام درکوچهٔ نی چون گره صدجا نشست

کس نمی فهمد زبان سوختن تقریر شمع

در میان انجمن می بایدم تنها نشست

می توان در خاکساری یافت اوج اعتبار

آبله شد صاحب افسر، بسکه زیر پا نشست

هر که را سررشتهٔ وضع حیا باشد به دست

می تواند چون نگه در دیدهٔ بینا نشست

شعلهٔ شوقت نشد پنهان به فانوس خیال

همچو رنگ این می برون از خلوت مینا نشست

سعی پرواز فنا را، اعتبار دیگر است

رفت گرد ما به جایی کز فلک بالا نشست

تیره باطن را چه سود از صحبت روشندلان

صاف نبود زنگ با آیینه گر یک جا نشست

ننگ وضع هم بساطیهای مجنون برنداشت

گرد ما شد آب تا در دامن صحرا نشست

شعلهٔ ما را درین بزم آرمیدن مفت نیست

صد تپیدن سوخت تا یک داغ نقش یا نشست

آبرو ذاتی ست بیدل ورنه مانند گهر

مهرهٔ گل هم تواند در دل دریا نشست